Patron

Może się zdarzyć, że ktoś zada pytanie, dlaczego spośród kilku kandydatów została wybrana właśnie ta postać? Otóż, na taki wybór złożyło się wiele czynników:

Najważniejszym argumentem był życiorys, który pozwala uczynić z Władysława Sikorskiego wspaniały wzorzec wychowawczy w pracy z dziećmi i młodzieżą.

Urodził się 20 maja 1881r w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Ojciec jego – Tomasz był organistą i nauczycielem szkoły ludowej; matka – Emilia zajmowała się domem. Po śmierci ojca, 1885r rodzina Sikorskich przeniosła się do Hużnego. Trudna sytuacja materialna, przedwczesna śmierć ojca nie stały się przeszkodą w zdobywaniu wiedzy. Upór młodego Władysława i konsekwentne dążenie do celu zdobyło szacunek i pomoc dyrektora Seminarium Nauczycielskiego pana Juliana Zubczewskiego. Godna naśladowania jest również postawa Sikorskiego podczas studiów na Politechnice Lwowskiej. Ten młody człowiek znajduje czas na własną naukę, działalność w organizacjach młodzieżowych udzielających pomocy studentom, a nawet zostaje organizatorem ZWC, która przygotowała kadry wojskowe do akcji niepodległościowej.

Po ukończeniu studiów, w 1907r zawarł związek małżeński we Lwowie. Również w tej sferze życia Władysław Sikorski może być godnym naśladowania przykładem. Przez całe życie był wiernym mężem i wspaniałym ojcem.

W trudnym dla Polaków okresie, podczas I wojny światowej, jako szef Departamentu Wojskowego dąży do rozwoju Legionów wiedząc, że ilość wojsk zadecyduje czy Polska odzyska niepodległość. Nie zrażając się szykanami Józefa Piłsudskiego, walczy o niepodległą Polskę z Ukraińcami i bolszewikami, początkowo jako dowódca niedużej jednostki. Jego umiejętności dowódcze, stanowczość i sukcesy militarne szczególnie pod Mozyrzem i nad rzeką Wkrą, pozwoliły mu zostać szefem sztabu Wojska Polskiego i generałem dywizji w wieku 40 lat. Wielu polityków decyduje się powierzyć generałowi Sikorskiemu stanowisko premiera rządu po tragicznym zamachu na pierwszego prezydenta II RP Gabriela Narutowicza.

Błyskawiczna kariera w odrodzonym państwie polskim nie zaślepiła generała, a wręcz przeciwnie, pozwoliła uświadomić, jak wiele potrzeba pracy, aby przekształcić państwo w armię na wzór krajów Europy Zachodniej (Francji).

Zamach majowy Piłsudskiego spowodował, że Sikorski utracił swoje stanowisko. Pomimo niesprzyjających okoliczności jego postawa była idealnym przykładem dla ówczesnych polityków, jak można pracować dla dobra narodu i państwa. Władysław Sikorski napisał i opublikował kilka książek, z których „Przyszła wojna” zdobyła międzynarodowe uznanie. Działalność opozycyjna w ramach „Front Morges” przyczyniła się do jednoczenia podzielonej opozycji antysanacyjnej. Szczególnym hartem ducha nasz patron wykazał się w okresie kampanii wrześniowej, kiedy nie zrażony odmową powierza mu jakiegokolwiek oddziału, wyjeżdża do Francji, gdzie organizuje odrodzone Wojsko Polskie. W tym czasie po raz drugi w swoim życiu zostaje premierem rządu II RP na uchodźstwie oraz Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych.

Premier Sikorski potrafił swoją energią i wiarą w ostateczne zwycięstwo w wojnie, przyczynić się do odtworzenia oddziałów polskich w Wielkiej Brytanii po klęsce Francji. Dla dobra Polaków, którzy znaleźli się w ZSRR, podjął trud unormowania stosunków między obydwoma państwami. Jego zachowanie w tej sprawie świadczyło, że odważnie podejmie każdy, nawet najtrudniejszy temat. Niestety ogromna popularność naszego premiera wśród Polaków oraz obywateli innych państw, a nawet ich przywódców, nie została wykorzystana dla dobra Polski. Powodem była tragiczna śmierć w katastrofie lotniczej w Gibraltarze 4 lipca 1943 roku.

Jednak nawet po śmierci osoba Władysława Sikorskiego „straszyła” nieprzyjaciół niepodległej Polski. Dlatego dopiero po zmianach ustrojowych w nowym kraju, postać generała wróciła na godne jego życia i działalności miejsce – Wawel. Prochy tego wielkiego Polaka spoczęły obok księcia Józefa Poniatowskiego, Tadeusza Kościuszki, i Józefa Piłsudskiego. Biografia generała Władysława Sikorskiego dowodzi, że prawdziwym zaszczytem dla naszej szkoły jest posiadanie takiego patrona. Człowieka, który uczy, jak walczyć o życie, by go nie przerwać.